پاسی‌ها فقط بردن پرسپولیس را خوب بلد بودند

مطلبی جهت درج در روزنامه هگمتانه مورخ ۲۶/۰۲/۸۸ : 

همه چیز برای شکست پاس آماده بود

خبرنگار اعزامی به ورزشگاه اکباتان: علی ثقفی

نیمه نهایی جام حذفی فوتبال باشگاه‌های کشور

راه‌آهن تهران 1       پاس همدان صفر

                                        شناسنامه بازی

بازیکنان راه‌آهن: حسین آشنا، علیرضا نورمحمدی، ابوذر رحیمی، ابراهیم کریمی، علی محمد دهقان، مجید نورمحمدی، احمد تقوی، داوود حقی، سهراب انتظاری، مجتبی زارع و احمد مومن‌زاده،

تعویض‌ها: محسن میرابی به جای علیرضا نورمحمدی (39)، امین ترکاشوند به جای احمد تقوی (58) و حامد نورمحمدی به جای احمد مومن‌زاده (87)

سرمربی: مهدی تارتار

سرپرست: علی نیکجو

اخطار: امین ترکاشوند (65)، مجتبی زارع (79)، مجید نورمحمدی (88) و محسن میرابی (92)

اخراج: -

گل: مجتبی زارع (79)

بازیکنان پاس همدان: سوشا مکانی، امید خورج، حنیف عمران زاده، جواد شیرزاد، اویس کرد جهان، مهرداد کریمیان، مجید غلام نژاد، سید محمد علوی، محمد غلامی، اصغر طالب نسب و مصطفی چترآبگون

تعویض‌ها: شهباز ارکینوف به جای اصغر طالب نسب (46)، پوریا قیدر به جای مصطفی چترآبگون (61) و مقداد قباخلو به جای مهرداد کریمیان (84)

سرمربی: وینگو بگوویچ

سرپرست: منصور پورحیدری

اخطار: -

اخراج: -

گل: -

تیم داوری:

داور وسط: محسن ترکی

کمک داور اول: حسن کامرانی فر

کمک داور دوم: رضا سخندان

داور چهارم: رضا کرمانشاهی

ناظران:

ناظر داوری: مسعود فلاح

ناظر فدراسیون: مصطفی شهبازی

تماشاگر: سه هزار نفر

دقایق کلیدی

10: پاس بلند مجید غلام نژاد از میانه‌های زمین پشت مدافعان راه‌آهن به محمد غلامی رسید که غلامی در موقعیت تک به تک نتوانست ضربه خوبی به توپ بزند.

20: ضربه محکم داوود حقی را سید محمد علوی به خوبی از داخل محوطه جریمه دفع کرد.

35: حرکت احمد مومن زاده از کناره‌های محوطه جریمه و عبور او از امید خورج که در نهایت ضربه او در آغوش سوشا مکانی قرار گرفت.

37: پاس عرضی ابوذر رحیمی از جناح راست که با کنترل خوب مجتبی زارع داخل محوطه جریمه و ضربه فنی او توپ پس از برخورد به دستان سوشا مکانی درون دروازه پاس جای گرفت.

44: اشتباه حنیف عمران زاده در عبور از احمد تقوی چیزی نمانده بود که کار دست پاسی‌ها بدهد که ضربه محکم داوود حقی به شکل خطرناکی از کنار دروازه پاس به اوت رفت.

46: ضربه کاشته ایستگاهی برای پاس به علت خطا بر روی مهرداد کریمیان که ضربه محکم حنیف عمران زاده را حسین آشنا در آغوش کشید.

47: حرکت محمد غلامی از میانه‌های میدان که ضربه پای چپش از پشت محوطه جریمه از بالای دروازه راه‌آهن به اوت رفت.

71: ضربه محکم مهرداد کریمیان دور از دستان حسین آشنا از کنار دروازه راه‌آهن روانه اوت شد.

75: پاس در عمق مهرداد کریمیان ، شهباز ارکینوف را درموقعیت تک به تک قرارداد که تعللل این بازیکن باعث شد ابراهیم کریمی توپ را از جلوی پای او روانه کرنر کرد.

تحلیل

زمانیکه در ورزشگاه راه آهن حاضر شدیم امیدهای زیادی داشتیم که پاس همدان با روحیه و انگیزه ای بالا در مقابل زردپوشان راه آهن صف آرائی کردهخ و بتواند خود را به فینال رقابتهای جام حذفی برساند.

متاسفانه از بدو ورود دیدیم که همه چیز برای شکست پاس فراهم شده و گوئی همگان برای حذف این تیم بسیج شده اند !

از نشاندن هواداران راه آهن پشت نیمکت پاس گرفته تا وفاق و همدلی زیاد نزد راه‌آهنی‌ها، از خستگی ساق‌های بازیکنان پاس گرفته تا ترکیب ضعیف و تدافعی بگوویچ، همه و همه نشان دهنده این بودند که پاس کار سختی را برای پیروزی در این مسابقه پیش رو خواهد داشت.

در کنار مسائل مختلفی که قبل از بازی جهت تضعیف روحیه و برهم زدن تمرکز پاسی‌ها برنامه‌ریزی شده بود، خود زنی به سبک وینگو بگوویچ را می‌توان مهم‌ترین عامل شکست پاس همدان برشمرد.

در شرایطی که پاس در دیدار مقابل پرسپولیس با دو مهاجم بازی کرد و ترکیبی هجومی را روانه میدان کرده بود، هضم این نکته که ترکیب تیم در دیدار مقابل راه‌آهن یک مهاجمه باشد قدری برایمان سنگین بود.

بگوویچ با قرار دادن خورج ناآماده و تازه از مصدومیت رهایی یافته در کنار حنیف عمران زاده در قلب دفاع و میدان دادن به جواد شیرزاد و مجید غلام نژاد در پست مدافعین چپ و راست کمربند دفاعی پاس را تشکیل داد.

وی از سید محمد علوی و اصغر طالب نسب در پست هافبک دفاعی استفاده کرد و مهرداد کریمیان را به عنوان بازی ساز در میانه میدان به کار گرفت.

اویس کرد جهان و مصطفی چترآبگون در پست هافبک های چپ و راست به میدان رفتند و محمد غلامی تنها مهاجم پاس همدان در این دیدار بود.

آنچه از ترکیب ابتدائی تیم پاس برآمد دو ضعف عمده بود: اولی قرار دادن بازیکنان در پست‌های غیرتخصصی و دومی به کار بردن ترکیب تدافعی، که هر دو عامل باعث عقب نشینی پاس و تسلط راه‌آهن بر توپ و زمین در همان دقایق ابتدایی بازی و منجر به دستیابی به گل توسط راه آهنی ها شد.

وینگو پس از اینکه دروازه پاس را فرو ریخته دید دست به چند تعویض تاکتیکی درون زمین مسابقه زد.

ابتدا جای اویس کرد جهان که بیشتر خصوصیات تدافعی دارد را با اصغر طالب نسب عوض کرد؛ به این ترتیب که اویس به پست هافبک دفاعی منتقل شد و طالب نسب به هافبک چپ رفت.

اما این تغییر هم نتوانست تأثیری مثبت بر حرکت رو به جلوی پاسی‌ها بگذارد و وقتی کادر فنی پاس متوجه این موضوع شدند اقدام دیگری کردند، به این ترکیب که روش بازی را از 1- 3-2-4 به 2-5-3 تغییر دادند و سید محمد علوی در قلب دفاع در کنار خورج و عمران زاده قرار گرفت تا غلام نژاد و شیرزاد با فراغ بال بیشتری به سمت دروازه راه‌آهن یورش ببرند و به این ترتیب مصطفی چترآبگون هم به محمد غلامی نزدیک‌تر شد.

با شروع نیمه دوم طبق معمول بگوویچ کاری را که می‌بایست از ابتدا بازی می‌کرد، انجام داد و نشان داد که هنوز هم از عادت دیرینه‌اش که اشتباه در تعیین ترکیب اولیه بازی و اصلاح در آغاز نیمه دوم است، دست برنداشته است.

با ورود شهباز ارکینوف به جای اصغر طالب نسب مصدوم و کم تحرک، براین باور بودیم که پاس در نیمه دوم به دروازه راه‌آهن نزدیک شده و قطعاً نتیجه را عوض خواهد کرد.

اما سوغات فرنگ حاجی هم چندان چنگی به دل نزد و با بازی پر اشتباه خود مکمل خوبی برای سایر هم تیمی‌های خود شد.

در پایان بازی وقتی چهره پاسی‌ها را می‌دیدیم برخی خیلی ناراحت و عصبی و برخی خونسرد و راحت بودند، گویی اتفاق خاصی برای آن‌ها نیفتاده بود و راه نیافتن پاس به مرحله بعدی را به فال نیک می‌گرفتند.

این گروه بر این باور بودند که با راه یابی پاس به فینال هم مشتری بازیکنان زیاد می‌شد و هم قیمت آن‌ها برای فصل بعد بالا می رفت که این مسأله کار باشگاه را برای حفظ آن‌ها در لیگ نهم دشوار می‌کرد و صلاح بر این بود که ... (هوادار بی‌گناه ! )

به هر صورت لیگ هشتم و جام حذفی هم به پایان رسید و تیم پاس نتوانست هواداران خود را از نتایج به دست آمده راضی کند. اگر مسؤولان و بازیکنان پاس نیمی از آنچه را که برای شکست قرمزپوشان همت گمارده بودند در این دیدار نیز تلاش می‌کردند به طور حتم سبزپوشان یک پای فینال جام حذفی بودند.

به هر صورت این همه هزینه که صرف این تیم شد، اگردر یک حوضچه پرورش ماهی سرمایه‌گذاری شده بود الان یک دریا ماهی به اندازه دریای خزر در همدان به بار نشسته بود و الان هم اینچنین آه و حسرت نصیبمان نمی‌شد.